مقدمه
باز دل، بي شکيب طلوع غمي مکرر شد. دوباره آه و اندوه به سينه خراميد و الماس سرشک، چمان و بي امان به رواق ديدگان آمد.
چهل سپيده است که سپيدار غم در دل شيدائيان ريشه کرده و فراق ياران عاشورا، اشک شيعه در فرات ارادت روان کرده است، يا حسين!
“و واعدنا موسي ثلاثين ليله و اتممناها بعشر فتم ميقات اربعين ليله”
با عشق لقاي يار، ماه محرم را سپري کرديم و در عاشورا ديده در خون نشانديم و اينک اربعين آمد و وعده ديدار حاصل شد.
امروزجابر دل با عطيه شوق به سوي کربلا راهي است و اربعين، مزار شهيدان نينوا بوسه گاه خاکساران و دل نثاران امير حماسه و نور است.
امروز هستي، حسين را زمزمه مي کند و عطشناکان ولايت، عباس بن علي را مي خوانند.
اربعين، بيعت دوباره با عاشوراست.
اربعين، بعثت جانهاي ملتهب است و تکرار پيمان پايدار شيعه در غدير
اربعين، روز برائت از سلطه ستم و هنگامه عهد عاشقان شهادت است.
اربعين، يادمان روزهايي است که خورشيد را فراز نيزه هاي جهل ديديم و بر مظلوميت فضايل، گريستيم.
اربعين، تذکار آناني است که حق نمايان، سلاح باطل گرفتند و بر روشناي حقيقت شوريدند.
اينک ما عاشقان هدايت حسيني با تاسي به شاهدان عاشورا که رقص شمشير بلا را به هيچ انگاشتند، شمشير غم به جان خريده و "بلي" گويان اهل ولا گشته ايم و سرانجام سرخ سيدالشهدا مي جوييم؛

از مريد پاک حسين و مراد معظم امت و ولي امر زمان و نايب حضرت حجت(عج)، خامنه اي عزيز، وفا و استقامت آموخته ايم و از تکرار کربلا باکي نداريم و سينه هاي پر اندوه خويش را آماج سهم و سنان نموده ايم و حق خويش را اگر در فراسوي ثريا باشد مي جوييم.
اربعين، فرصت مجدد فرياد رساي ستم سوزي است، فرصت هم آوا شدن با زينب کبري(س) که احياگر امر به معروف و نهي از منکر و اصلاح ناب حسيني بود و حراست از ارزش هاي علوي، آموزه شکر و شکيبايي و رشادت اوست..
ما درس استمرار ايثار ناب حسيني و عدل بي عديل علي از خروش زهرايي زينب آموخته ايم و بسان آن اسوه استقامت سرخ، تا تمامیت هستي مان را فداي ساحت ولايت کنيم و در سيل سختي هاي دهر و هجمه هراسناک حراميان، به زيبايي زهد و جلالت جهاد و نجابت منطق، انديشيم.
زينب، صحيفه مصائب اولياء خدا، وارث فضايل صديقين، ثمره رنج انبياء، عصير خصايل صالحين و عصاره بذل مهجه قلب شهيدان است.
زينب، آئينه تمام نماي درد جراحت سينه ام ابيها و انشقاق تارک مولا و شرنگ تنهايي مجتبي و حماسه سرخ عاشوراست.
زينب، يادگار لحظه هاي نينوا و ملجاء سالار شهيدان در هجوم بي نهايت شمشير بليه است.
براي زيارت مرقد عنايت حسين از آستانه ولاي زينب گذشته ايم و براي ديدار ضريح عطوفت علي، خاکبوس رواق پاک مهر زينبيم و هماره براي لقاي حريم قدس فاطمه از محضر مطهر زينب کبري اجازه مي طلبيم و ارادت به ساحت بانوي نينوا، بهشت بي کرانه ماست.


واقعه عاشورا
موضوع امام حسین(ع)، زندگی و حرکت آن حضرت ، یک برنامه مکتب و نظام فکری است. سنگری است دفاعی برای برافراشته نگه داشتنه پرچم عزت و شرف جامعه بشری. حضرت اباعبدالله الحسین(ع) سمبل استقلال، اخلاص، توحید، اخلاق، شجاعت و در یک کلام همه خوبی هاست. و در این مجموعه ، واقعه عاشورا یک انقلاب، تحول و نهضت است. قیامی است که هم خود فی نفسه موضوعیت دارد، و هم گذشته و آینده بر محور آن تنظیم شده است.
از همین رو خداوند همه انبیا را مامور کرده است تا حادثه عاشورا و حرکت امام حسین(ع) را مطرح نمایند. خداوند جریان حضرت امام حسین را از طریق جبرئیل برای آدم، نوح و ابراهیم و سایر انبیا(ع) بازگو کرده، و انبیا نیز قلب خود را با یاد امام حسین صفا داده و نشان داده اند که یاد امام حسین در متن همه مکاتب است. لذا عاشورا چشمه جوشان حیاتی است که همه از آن بهره گرفته اند. حتی وجود مبارک پیامبر خاتم(ص) نیز از همان روز ولادت حضرت سیدالشهدا(ع)، برنامه آن حضرت را بسیار واضح و روشن مطرح کرده اند. حضرت رسول(ص) روز ولادت حضرت اباعبدالله(ع)، گریه کردند و در پاسخ به سوال از علت این گریه موضوع قتل امام حسین را در همان روز اول ولادت بیان فرمودند.
امیرالمومنین(ع) نیز در ایام جنگ صفین، روزی در عالم رویا جریان کربلا را دیدند. وقتی بیدار شدند گریه کردند. اصحاب عرض کردند: آقا چرا گریه می کنید؟ فرمودند: در عالم رویا حسینم را دیدم که در دریای خون دست و پا می زد. در همین راستا شعار وجود مبارک امام زمان(عج) هم "یالثارات الحسین" است و اولین ندایی که آن حضرت سر می دهند و در عالم مطرح می کنند، احیای جریان کربلا و مطرح کردن حقیقت قیام حسینی است.
و ما نیز هر صبح جمعه ندبه کنان و﴿این الطالب بدم المقتول بکربلا﴾گویان پی خونخواه و منتقم خون حسین و یارانش می گردیم تا وعده الهی ﴿و لقد کتبنا فی الزبور من بعدالذکر ان الارض یرثها عبادی الصالحون﴾ (انبیا 105)تحقق یابد. انشاالله!


بلوغ عاشورا
در غروب عطش آلود، وقتي برق شقاوت خنجري آبگون بر حنجره آخرين شهيد نشست. وقتي صداي شكستن استخوان در گوش سم ها پيچيد و آنگاه كه خيمه ها در رقص شعله ها گم شدند، جلادان همه چيز را تمام شده انگاشتند.
هشتاد و چهار كودك و زن، در ازدحام نيزه و شمشير، از ساحل گودالي كه همه هستي شان را در آغوش گرفته بود گذشتند. تازيانه در پي تازيانه، تحقير و توهين و قاه قاهي كه با آه آه كودكان گره مي خورد، گستره ميدان شعله ور را مي پوشاند.
دشمن به جشن و سرور ايستاده است و 50 هزار نوازنده، دست افشان و پايكوبان، در كوچه هايي آراسته ، به انتظار كارواني هستندكه با هفتاد و دو داغ، با هفتاد و دو پرچم، با شكسته ترين دل و تاول زده ترين پا، به ضيافت تمسخر . طعنه و خاكستر و خنده آمده اند.
زنان با تمامي زيورآلاتشان به تماشا آمده اند. همه را انديشه اين است كه با فرو نشستن غبار كربلا، قيام و جهاد و حماسه مرده است و با افراشتن سرها بر نيزه، همه سرها فرو شكسته است.
اما خروش رعدگونه زينب(س)، آذرخش خشم سجاد(ع) و زمزمه حسين(ع) بر نيزه، همه چيز را شكست. شهر يكپارچه ضجه و اشك و ناله شد و باران كلام زينب جان ها را شست و آفتاب را از پس غبارها و پرده ها به ميهماني چشم هاي بسته آورد.
چهل روز گذشت. حقيقت، عريان تر و زلال تر از هميشه از افق خون سربرآورد. كربلا به بلوغ خويش رسيد و جوشش خون شهيد، خاشاك ستم را به بازي گرفت. خوني كه در آن روز غريبانه ترين غروب، در گمنام ترين زمين، در عطشناك ترين لحظه بر خاك چكه كرد، در آوندهاي زمين جاري شد و رگ هاي خاك را به جنبش و جوشش و رويش خواند. چهل روز آسمان در سوگ قربانيان كربلا گريست و هستي، داغدار مظلوميت حسين(ع) شد. چهل روز، ضرورت هميشه بلوغ است، مرز رسيدن به تكامل است و مگر اوج سرما و گرما را به "چله" نمي شناسيم و مگر ميعادگاه موسي در خلوت طور با چهل روز به كمال نرسيد.
اينك، چهل روز است كه هر سبزه مي رويد، هر گل مي شكفد، هر چشمه مي جوشد و حتي خورشيد در طلوع و غروب، سوگوار قربانگاه عشق است.
چهل روز است كه انقلاب از زير خاكستر قلب ها شراره مي زند، آنان كه رنج پيمان شكني بر جانشان پنجه مي كشيد و همه آنان كه شاهد مظلوميت كاروان تازيانه و اشك و اندوه بودند و همه آنان كه وقتي به كربلا رسيدند كه تنها غبار ضجه جنگ و بوي خون تازه و دود خيمه هاي نيم سوخته را ديدند، اينك برآشفته اند، بر خويش شوريده اند، شلاق اعتراض بر قلب خويش مي كوبند و اسب جهاد زين مي كنند.
چهل روز است كه يزيد جز رسوايي نديده و جز پتك استخوان كوب، فريادي نشنيده، چهل روز است استبداد بر خود مي پيچد و حق در سيماي كودكاني داغدار و ديدگاني اشكبار و زناني سوگوار رخ نموده است. اينك، هنگامه بلوغ ايثار است. هنگامه برداشتن بذري است كه در تفتيده ترين روز در صحراي طف در خاك حاصلخيز قتلگاه افشانده شد.
اربعين است. كاروان به مقصد رسيده است. تير عشق كارگر افتاده و قلب سياهي جاك خورده است. آفتاب از پس ابر شايعه و تهمت و دروغ و فريب سر برآورده است و پشت پلكهاي بسته را مي كوبد و دروازه ديدگان را به گشودن مي خواند.
اربعين است. هنگامه كمال خون، باروري عشق و ايثار، فصل درويدن، چيدن و دوباره روييدن، هنگامه ميثاق است و درباره پيمان بستن. و كدامين دست محبت آميز است تا دستي را مه چهل روز از گودال، به اميد فشردن دستي همراه، برآمده، بفشارد؟ كدامين سر سوداي همراهي اين سر بريده را دارد و كدامين همت، ذوالجناح بي سوار را زين خواهد كرد؟
اربعين است. عشق با تمام قامت بر قله "گودال" ايستاده است! دو دستي كه در ساحل علقمه كاشته شد، بلند و استوار چونان نخلهاي بارور، سربرآورده و حنجره اي كوچك كه به وسعت تمامي مظلوميت فرياد مي كشيد، آسمان در آسمان را به جستجوي همصدا و همنوا سير مي كند.
راستي، كدامين ما به "همنوايي" و همراهي بر مي خيزد؟ مگر هر روز عاشورا و همه خاك، كربلا نيست؟ بياييد تشنگي و عطش كربلائيان خاك را هرگز نپسنديم.


روح عاشورا در كالبد اربعين يا جريان نهضت در مجراي نظام

اربعين در فرهنگ ما با عاشورا پيوند خورده است. مردم ما قرنها است كه از پسحادثه كربلا، آتش «ذكر» را در جان خود زنده نگاه داشتهاند. نزد ايشان، اربعينآنچنان نبوده است كه معنايي سواي عاشورا را بنماياند. بلكه برعكس، اربعين آغازيبوده است بر درآميختگي خاطره شهيدان با زندگي متعارف ايشان. و به تعبيري، حضورهماره يومالله درحيات تقويمي آنان!
از اربعين بدين سو، گرچه از يك جانب عزاي حسين (ع) و يارانش، پايان ميگيرد وپيروانش به استقبال «ربيع» جامه عزا از تن بر ميكنند و به ظاهر روال عرفي زندگيايشان آغازيدن ميگيرد، اما در ذهن و ضمير ايشان «عرفي» و «قدسي»، «دنيا» و «آخرت»، «معيشت» و «معنويت» و «ماده» و «معنا» در هم تنيده است و همچون «ذهن تضاد محورِغربي» رودرروي هم قرار نگرفتهاند.
ياد شهيدان، ياد حادثهاي است كه از چارچوب تنگ زمان تقويمي ،كمي بيرون شدهاست و پا به عرصه پيش پا افتادهترين رفتارهاي روزمره شيعيان ميگذارد. از اين رواست كه اربعين، «آغاز دوباره زندگي است با شاديها و غمهايش و با تمامي جلوههاي رنگبه رنگش». منتها «آغازي مبتني بر ذكر». زندگي زان پس با «يومالله» معنا ميگيرد وبا يادكرد آن، حجاب زمان فاني وتقويمي دريده ميشود.
دراين چنين روايتي از اربعين، معناي اين روز را به بهترين وجه مي توان با مفهوم"ذكر" صورتبندي كرد. گفتار اربعين ـ اگر سخنگفتن از گفتاري به اين عنوان روا باشدـ گفتاري است كه جوهره آن را “ذكر” و “تجديد عهد با زمان باقي” ميسازد و لذا باخاتمهيافتن رسالت شهيدان، رسالتي آغازيدن ميگيرد كه به تعبير زيباي مرحوم شريعتيميتوان آن را نقش انقلابي «ياد» و «يادآوران» خواند. دلباختگان به حسين، آنان كهآتش ياد او و آنچه او از «سقف امكانات آدمي در ارادهكردن و خواستن» به نمايش می گذاردرا در سينه زنده نگاه داشتند، در پيوند با حادثهاي كه در ذهن مردمان از حد و حدود «زمان تقويمي» بيرون شده است، حيات باطني خود را زنده نگاه ميداشتهاند بهخصوصآنگاه كه حيات ظاهري ايشان در زمان تقويمي جولانگه نابكاران قرار ميگرفته است!
درچكاچك شمشيرها و در زير سم استوران تاتار و مغول و آنسان كه براي اهل اين دياررنجديده هيچ حريمي براي حفظ خود نميمانده است، ذكر «خدا» و «ايام او» و يادكردآنكه «خود» بودن و «خواستن» را در كاملترين معاني به نمايش گذارد، شخصيت دروني مردمما را از فروريختن مانع ميشده است و با يادكردِ يوم الله گرچه مردم ما گاه تن بهجبر جباران ميدادهاند اما دل نميدادهاند وعزم خود را براي «تاريخ فردا» زندهنگاه ميداشته و به انتظار آن مينشستهاند.
امروزه آيينهايي چون عاشورا و اربعين در ذهن بسياري از ايرانيان تا به حد مناسك(Ritual)ارتقا يافتهاند و مناسك نه صرفاً در نگاه ما، بلكه در بسياري از آيينهايديگر (كه برمدار «اكنونيت» نميگردند) دريدن حجاب زمان تقويمي وگونهاي پيوند بازمان قدسي را هدف قرار مي دهد. با اين خرق حجاب، آدمي از خسران «در زمان بودن»ميرهد. وشيعيان حسين (ع) اين خرق حجاب را با ذكر يك خاطره صورت ميدهند، يعني عاشوراياو و ايمان و عمل صالح وي.
با اين حال، اين تنها روايت ممكن از اربعين نيست. هستند در زمان ما سياسيوني كهاربعين را نه به معناي تجديد عهد با عاشورا، بل به معناي عبور از آن ميانگارند. ازنظر ايشان اگر فرهنگ عاشورا در برخي برداشتها بر مدار “تحول و نهضت” ميچرخد،فرهنگ اربعين آغاز “دوران بقا” است. اگر مضمون اولي “تكليفگرايي” است، دومي براساس “محاسبات عقلاني و نتيجهگرايي” سامان مييابد. اگر عاشورا مستقل از وضع موجود است،دومي حفظ نظام را واجبترين واجبها ميانگارد و لذا با شبيهسازي امروز به ديروزگفته ميشود:
«ما درحال انتقال از فرهنگ عاشورا به فرهنگ اربعين هستيم. تمثيلاً اينكه از يكواقعه عاشورايي با تمام تعزیت و عنصر فداكاري، چهل روز ميگذرد و پس از گذشت اينمدت، آن شور و التهاب اوليه فروكش كرده و گرد و خاكهاي صحنه جنگ و انقلاب فرونشسته و فرهنگ عاشورا در حال تبديلشدن به فرهنگ اربعين است. درفرهنگ اربعين مابرميگرديم و به عقب نگاه مي كنيم كه چه كرده ايم؟ آيا واقعاً كفايت ميكرد كه ما باتعزیه پيش برويم؟ آيا ما مكلف به حفظ محمل مادي نيستيم؟ به نظر من از مقطعي به بعددر انقلاب ما نيز، اين مسائل مطرح شد كه ما نميتوانيم فقط به فكر انديشه باشيم،حفظ نظام اوجب واجبات است. تا به حال حفظ انديشه اوجب واجبات بود، يعني فرهنگعاشورايي! اما از زماني به بعد ديگر به اين نتيجه ميرسيم كه بايد "نظام" را حفظ كنيمواين ظرف بايد باشد تا آن مظروف باقي بماند. ما فرهنگ اربعين را شروع ميكنيم كه دراين فرهنگ حفظ نظام اصل است و ديدگاههاي معتقد به بقا و توسعه نظام رشد ميكند وگسترش مي يابد و از پارادايم "فنا" دوباره به پارادايم "بقا" ميرسيم. يعني بعد ازاربعين خود امامحسين(ع) هم، در تشيّع همين اتفاق افتاده است. يعني بعد از اربعينيك گرايش زيدي وجود دارد كه هنوز در فرهنگ عاشورا زندگي ميكند و ديگر گرايش ائمهاست كه در فرهنگ اربعيني جاي دارد و به تربيت شاگرد و تداركات سياسي و … پرداختهميشود و جهتگيري حركتها برمبناي محاسبات عقلاني است .
خصوصياتي كه در اين رأي براي فرهنگ عاشورا و اربعين برشمرده شده و تعارضي كهنهايتاً ميان اين دو افكنده شده، چندان مستند به شواهد تاريخي نيست. روايتي نيز كهاز حوادث يكي دو دهه اخير در ميهنمان و آراي امام به دست داده شده هم به همين ترتيبقابل مناقشه مينمايد. شايد هم از اساس مقصود، نه به دست دادن تحليلي از تاريخاسلام بوده و نه روايتي دقيق از تاريخ معاصر ايران و اشاره به اين دو صرفاًاستحساني است براي طرح يك انديشه! انديشهاي كه با دو مؤلفه مهم نمايانده ميشود: نخست، تعارض “تكليفگرايي” با “نتيجه انديشي” و “مصلحتبيني” و دوم روايت تكاملاجتماعي از منظر «ميل به بقا و سازگاري با محيط»!


زيبائيهاي عاشورا
امام حسین(ع) برای احیای دین جدّش حضرت محمد (ص) قیام کرد تا گوهر دین مجدداً درجامعه برپا شود. عاشورا سبب شد تجملگرایی و ظاهرپرستی کمرنگ شود و پیام قدسیپیامبر زنده گردد.
عاشورا برای اصلاح دین و احیای معروفها بود. امام حسین (ع( در ابتدا به عنوان یک مصلح اجتماعی و بعد به عنوان یک مصلح دینی توانست رسالت خودرا به خوبی به انجام برساند.
قیام امام حسین(ع) خون را در رگ انسانهای مردهبیدار کرد و باعث حرکت و تکاپو در جامعه گردید. اگر پاسداشت عاشورا صرفاً باروضهخوانی و گریه سپری گردد، بر این قیام عظیم جفا شده است. باید از این الگو کهمیتواند ذائقهها را دگرگون سازد، به درستی بهرهبرداری نماییم.اگر برداشتهایعمیق از عاشورا شود، درسهای بزرگی در بردارد که میتواند بستری برای تحول در جامعهباشد.اشکها باید صرف عشق و ارادت به امام حسین (ع) گردد. این عشق سبب پیروی ازامام میگردد که خودباوری را به همراه خواهد داشت.
بخشهای زیادی از عاشورامغفول مانده است. به غیر از رسالت و وظیفهای که بر عهدهی امام حسین (ع) بود شخصیتفردی ایشان نیز بسیار والا و قابل بررسی است.
اصلاح جامعه، به پا داشتن معروفهادر جامعه و رساندن انسانها به عزت، سربلندی و آزادی از جمله رسالتهای امام حسین(ع) بود. آن حضرت اگر حکومت و قواعد تلخ را به رسمیت میشناخت، هم بزرگی خود را ازبین میبرد و هم با این بیعت زمینهی گسترش ظلم و ستم در جامعه را فراهممیآورد.
نگاه حقطلبانه، عزتطلبانه و آزادیخواهان از جمله دیدگاههای عاشورااست. امام حسین(ع) پیروان خویش را نیز به سوی این مسیرها دعوت کرد که ما نیز بایدبه این نگاهها توجه ویژه داشته باشیم.
شب عاشورا تراژدی عمیق برای تمام بشریتاست. علیرغم آزادی عمل که شب عاشورا امام حسین(ع) به یاران خویش دادند، انسانهاییماندند که میدانستند مرگ در انتظار آنهاست اما دست از خود کشیدند و جاودانهگشتند.
دستیابی به جامعهای عزتمدار و پرورش انسان عزتمدار از دیگر اهدافامام حسین (ع) در عاشورا بود. باید با نگاه عمیقتر به عاشورا، درسهای بیشتری ازاین واقعه عظیم بیاموزیم و تأثیر بیشتری در روح و روانمان ایجاد کنیم.عشق وعرفان نیز در عاشورا متبلور است. عاشورا صحنهی هنرنمایی است که انسان را از زندانروح آزاد میسازد.
کربلا برای معرفی طبیب برای کاهش بیماری دل و رهانیدن انساناز بندگی، خودپرستی، طمع و حسادت است.


معنای «ثارالله»
ثار از ریشه "ثار" و "ثوره" به معنای انتقام و خونخواهی و نیز به معنای خون آمده است.
برای "ثارالله" معانی و وجوه مختلفی ذکر شده که هر یک تفسیر خاص خود را می طلبد. در مجموع به این معناست که: خداوند، ولی دم آن حضرت است و خود او خون آن بزرگوار را از دشمنانش طلب می کند. چرا که ریختن خون سیدالشهدا علیه السلام در کربلا، تجاوز به حریم و حرمت الهی و طرف شدن با خداوند است. به طور کلی از آن جهت که اهل بیت علیهم السلام "آل الله" هستند، شهادت این امامان، ریخته شدن خون متعلق به خداوند است.
اگر چه این واژه در قرآن نیامده است، لیکن می توان آن را با آیات قرآنی اینگونه توجیه نمود. خداوند می فرماید: ﴿من قتل مظلوما فقد جعلنا لولیه سلطنا﴾"آن کس که مظلوم کشته شده، برای ولی اش سلطه (و حق قصاص) قرار دادیم".(سوره اسرا، آیه 33)
هر کسی (صرف نظر از مسلک و مذهبش)، اگر مظلومانه کشته شود، اولیای دم او، حق خونخواهی دارند و از آنجا که اهل بیت – به ویژه امام حسین علیه السلام – مظلومانه و در راه ایمان و حق و خداوند کشته شده اند و جان به جان آفرین تسلیم کرده اند، در واقع "ولی دم" و خونخواه آنان، خود خداند است.
بنابراین "ثارالله" به این معنا است که خون بهای امام حسین علیه السلام متعلق به خدا است و او کسی است که خون بهای امام حسین علیه السلام را خواهد گرفت. این واژه حاکی از شدت همبستگی و ÷یوند سیدالشهدا علیه السلام با خداوند است که شهادتش همچون ریخته شدن خونی از قبیله خدا می ماند که جز با انتقام گیری و خون خواهی خدا، تقاص نخواهد شد.
اگر "ثار" به معنای خون باشد، قطعا مراد از "ثارالله" معنای حقیقی نیست، بلکه یک نوع تشبیه، کنایه و مجاز است. چون مسلم است که خداوند موجودی مادی نیست تا دارای جسم و خون باشد، ÷س این تعبیر از باب تشبیه معقول به محسوس است. یعنی، همان گونه که نقش خون در بدن آدمی نقش حیاتی است، وجود مقدس امام حسین علیه السلام نسبت به دین خدا چنین نقشی دارد و احیای اسلام با نهضت عاشورا بوده است.


درسى كهاربعين به ما مى‏دهد
درسى كه اربعين به ما مى‏دهد، اين است كه بايد ياد حقيقت وخاطره‏ى شهادت را در مقابل طوفان تبليغات دشمن زنده نگهداشت. شما ببينيد از اولانقلاب تا امروز، تبليغات عليه انقلاب و امام و اسلام و اين ملت، چه قدر پرحجم بودهاست. چه تبليغات و طوفانى كه عليه جنگ به راه نيفتاد جنگى كه دفاع و حراست از اسلامو ميهن و حيثيت و شرف مردم بود. ببينيد دشمنان عليه شهداى عزيزى كه جانشان - يعنىبزرگترين سرمايه‏شان - را برداشتند و رفتند در راه خدا نثار نمودند، چه كردند ومستقيم و غيرمستقيم، با راديوها و روزنامه‏ها و مجله‏ها و كتابهايى كه منتشرمى‏كردند، در ذهن آدمهاى ساده‏لوح در همه جاى دنيا، چه تلقينى توانستندبكنند.
حتّى افراد معدودى از آدمهاى ساده‏دل و جاهل و نيز انسانهاى موجّه و غيرموجّهى در كشور خودمان هم، در آن فضاى ملتهب جنگ، گاهى حرفهايى مى‏زدند كه ناشى ازندانستن و عدم احاطه به حقايق بود. همين چيزها بود كه امام عزيز را برمى‏آشفت ووادار مى‏كرد كه با آن فرياد ملكوتى، حقايق را با صراحت بيان كند.
اگر در مقابلاين تبليغات باطل، تبليغات حق نبود و نباشد و اگر آگاهى ملت ايران و گويندگان ونويسندگان و هنرمندان، در خدمت حقيقتى كه در اين كشور وجود دارد، قرار نگيرد، دشمندر ميدان تبليغات غالب خواهد شد. ميدان تبليغات، ميدان بسيار عظيم و خطرناكى است. البته، اكثريت قاطع ملت و آحاد مردم ما، به بركت آگاهىِ ناشى از انقلاب، در مقابلتبليغات دشمن بيمه هستند و مصونيت پيدا كرده‏اند. از بس دشمن دروغ گفت و چيزهايى راكه در مقابل چشم مردم بود، به عكس و واژگون نشان داد و منعكس كرد، اطمينان مردم مانسبت به گفته‏ها و بافته‏ها و ياوه‏گوييهاى تبليغات جهانى، بكلى سلب شده است.
دستگاه ظالم جبار يزيدى با تبليغات خود، حسين‏بن‏على(ع) را محكوم مى‏ساخت ووانمود مى‏كرد كه حسين‏بن‏على(ع) كسى بود كه بر ضد دستگاه عدل و حكومت اسلامى وبراى دنيا قيام كرده است!! بعضى هم، اين تبليغات دروغ را باور مى‏كردند. بعد هم كهحسين‏بن‏على(عليه‏السّلام )، با آن وضع عجيب و با آن شكل فجيع، به وسيله‏ى دژخيماندر صحراى كربلا به شهادت رسيد، آن را يك غلبه و فتح وانمود مى‏كردند! اما تبليغاتصحيح دستگاه امامت، تمام اين بافته‏ها را عوض كرد.